ütopsi

bu gece çok konuşup anlatamadıklarımızdan bahsedebiliriz. içimizden, beynimize/kalbimize(sakat bi ayrım) geçenleri, ama dışarıya vurulmayanları-vurulamayanları. kendim bunları düşünürken, hep başka insanları da düşünmüşümdür. acaba bu mal ne düşünüyor diye? bazen gözlerimizle konuşabiliriz, ama bazende ölü balık var karşımızda. ya da biz ölü taklidi yapıveririz. anlaşılmamak için. çok severiz çünkü hislerimizi belli etmemeyi, sevdiğimizi göstermemeyi. ammaa sevmeme konusuna gelince, hepimiz birer dilberay'a dönüveriyoruz. lan sen kim köpeksin moduna giriveriyoruz nedense. doğru mudur? kesinlikle değil. yapıyor muyuz? her yanlış şey gibi tabiiki de evet. belkide bu dünyada yaşamakta biraz da bunun için zorlanıyoruz. sizi bilmem ama, insan ilişkileri en önemli şey. en basiti mesela metroya binerken iki dakika beklemekten kimse ölmez, ama üst üste tost gibi inip bindiğimiz için birbirine yumruk atan insanlar var. ama kimse kimseyi sevmek için inanın bana, bir gram çaba göstermiyor. tabii sevmek zorunda değil, ama nefretle bakıp baştan aşağı süzmek zorunda da değil? 
aşık olmak lazım olabilir. biraz kol kola girmek, hele ki şu havalarda (düşmemek için) dostunuza sarılmak lazım olabilir. ailenizde oturup bir demlik çay bitirmek olabilir. kendimizi mutlu edersek, insanlar da mutlu olur. bu bööyle selenadaki gibi elden ele geçen bir şey girçiktin. 
birlikte hayal kurmak, gerçekleştirmeye çalışmak, çabalamak.. ayaklarının ayaklarını ısıttığı. gözün kapalı dinlediğin bir şarkıda birden nefesini hissedivermek. omzuna dokunan.. saçlarını okşayan, yanaklarını, belki kafanı ısıran. heyecanlandığında nefessiz konuşmanı dinleyecek kadar sabırlı, üzgün olduğunda sadece kollarını açan. 
olumsuz yanlarından bahsetmeyelim şimdilik, yoksa aman yarabbi deyip kaçıverirsiniz.
başka mutlu olacak çok şey var, ama nedense burdan girdim. şimdi geldiğim gibi gidiyorum. arka fonda işte gidiyorum çalsın lüfen..