Düşünüyorum, öyleyse yokum

Başından beri baktığımda, sanki tüm yazılarım melankolikmiş gibi geliyor. Halbusi, düşündüğüm zamanlarda yazıyorum. İhtiyacım olan bir kaç materyal dışında sadece düşünmek.. Demek ki düşündüğüm zaman melankoliye bağlıyorum dedim. Bir insan düşünmeden nasıl yaşar ki? Düşünmek, drama bağlamak değil. Sadece bugünü, dünü, geleceği. Anıları. İşin içinden çıkamadığın, çıkıp zafer bayrağını nasıl salladığın zamanları. Bazen kötü bir kabusla uyandığın günün, nasıl berbat geçtiğini. Düzelemeyeceğini.

Tatlı bir melodide bambaşka bi yerde olduğunu, ama yine tek başına. Tek başınayken keyif alır insan. Tabii, yanında bir dost, bir sevgili iyi gider. Yinede kendi kendine konuşmalı. Dosta sürekli dert yanamazsın, ha yanarsın, her zaman dinler orada hemfikiriz. Lakin ki kimsenin beynini ponçiklemeninde manası yoktur. Ya da bazen anlaşılmazsın. Sevgiline, nasıl aldatıldığını, neler çektiğini anlatamazsın."Anlatma ulan, geçmişini bilmek istemiyorum." gibi maçonzi arkadaşlar karşımızda bulunabilir. Tabii ki bilmek istememeleri de gayet normal. En ufak şeylere kadar düşünen varlıklar olabilir. Bu normaldir. Çünkü aslında hayatında yer eden kimse unutulmaz. Sadece eskir. Anıları nasıl silebiliriz? Etörnıl sanşayn of dı spotlıs maynd yapamayacağımıza göre?

Ben yinede yapmak istemezdim. Bi köşede kalsın, böyle zamanlarda lazım olur. Elbet kalır.

Sanırım özlediğim çok zaman var. Ve bundan sonrasını kestiremediğim için bütün melankolikliğim?

Bugüne kadar kimden ayrıldıysam gidip ya evlendi, ya başkasıyla oldu. Hani biz yapsak, ooo en büyük bilmemneyiz. Sonra ben nasıl ciddi düşüneyim, nasıl kafamda evlilik belirmez? Belirmez tabi hepinizden tiskiniyorum!

Çevrem hep "kanka sendeki şanssızlık kimsede yok" der.. Bu şanssızlık değil güzel kardeşim. Bu düpedüz ortada adam kalmamış gibi hemen atlamak. Bende biliyorum, sende biliyorsun. Haydi itiraf edelim. Feminist falan değilim ha! Seviyorum beybiboyları. Fakat ben yapamıyorum bu işi galiba ya. Bişeye başladım mı hep yarım. Bi yerde ya ben soğuyorum, bi şekilde kopup gidiyor. Hayat desen, zaten kopmuş. Yabancı bi şehirde, porsuğun kenarında yürüyemeden, cadde başına kadar yürüyebiliyorsun. Aile, iş, aşk, hayat. Bunlar hepsi birbirine girdi mi. Al sana extra-sinem! Bazen inanılmaz motiveyim hayata, her şeyi yapabilirim. Bazende öliyim ben ya, vallahi öliyim. Terazi burcuyum dengesiz miyim ehehhehe? diyen gavatlar. Siz hiç düşünmüyorsunuz dimi, ben mi düşünüyorum lan sadece? oy. Bugün yine boş konuştuk. Dolu konuşacağımız biri olsaydı, dolardı belki.. Sahi dolarda ne kadar oldu ya, 3 oldu mu? work and travel falan yapardık? 

Yazıya başlamadan, içimdekileri dökerim diye düşünmüştüm. Yine olmadı. Nereye dökücem yahu? Leğen yok mu LEĞEN?!