Serzeniş

Her gecenin aynı bitmesiyle oluşan umutsuzluk. Hep bir şeyler beklemek var. Beklentiler varsa boşadır. Beklenen hiç gerçekleşmez. Gerçekleşir gibi şöyle bi uzaktan görünür, sonra geri çekiliverir. 

Bazen bişeyler anlatmak isteriz. Birilerine değil, anlatılabilecek, anlayabilecek "birilerine". Ve kimseye bişey anlatmamak en iyisiymiş cevabıyla sona kavuşulur. Yapma, konuşma, gitme, yazma. Hep bi telkin, hep bi duvar. Hep bi engel. Çabalamanın değeri olsa belki rağbet görebilirdi. Ama çabala çabala sonsuz belirsizlik. Sadece anıları fazla düşünmemek ve fazla şarkı dinlememek lazım. Bir şeyler dinleyebilmek bu kadar zor muydu? Bazen sadece kötü hissettiğimde bunu anlayabilmek, koşulsuz dinlemek bu kadar zor mudur? Insanlar paylaşmak için yok mudur. Vardır. Paylaşan insanlar sağolsun. Insan içinden konuşamadıktan sonra neden vardır yahu. Içinden geldiği gibi, ne hissetiyse, o. Açık açık söylemek zaten her yiğidin harcı değil. Söyleyenler de ya kıymet bilmez, ya da böyle manda yuva yapmış söğüt dalına gibi oturur.