Ufak bir isyan(!)

Her zaman derim. "Gün geçmiyorki tuhaf bir insan beni bulmasın." Tabiki hepimiz karşılaşıyoruz, her yerdeler. Ama sanki benimki biraz fazla mı? Bugün Ido'da cam kenarında masum masum oturuyorum. Önümde arkamda insanlar, ama yan iki koltuğumda boş. Öndeki arkadaş ilk koltuk numaralarının yerini gösterme nezaketinde bulunduğumdan cesaretlenmiş olacakki, geldi yanıma oturdu. Tabii, buyursun gelsin ne varki. Ama şimdi ey güzel kardeşim elimde dergim, kulağımda kulaklık. Gelip iki saat konuşmaman için illa ölü taklidi mi yapmam lazım? Hayır olabildiğim en sıkıcı konuşmayı yapsamda gitmiyorlar! Gerçi zaten genelde dinleyen taraf benim, bu insanlar neyle dolmuş taşmış yarabbim diye düşünmeden edemiyorum. Yok dergiden girdi ekonometriden çıktı bıt bıt bıt bitmiyor! Al dedim oku dergiyi en son o da yok. Kendini dinlettirmeye inatçı bir kişiyse demekki. Ve ben bunu her tren, vapur yolculuğumda yaşamak zorundayım. Kafa sallamaktan artık bi hal oldum. Vallahi kafam kaldırmıyor bazen, o zaten nerede okuyorsun? Muhabbetinden sonra bil ki sıçtın. Sıvamaya çalıştıkça muhabbet uzuyor. Tek başıma olup sıkıldığım zaman gelmezler ama sinem kim ki ztn!